Kenny: We kennen mekaar!

Neem ons eens mee in jouw (Dizain-)historie,
hoe kwam je hier terecht?

“Het begon bij een reclamebureau in Assen. Ik was toen een jaar of 17 en zocht een stageplek. Mijn moeder (shout-out naar mijn moeder) duwde mij daar naar binnen en zei: ‘jij vindt iets met computers leuk, ga hier maar vragen of ze een plekje hebben’. Ik was toen nog een beetje zo’n verdwaalde puber die wel wist wat hij leuk vond, maar niet wist wat hij wilde. Deze plek was een schot in de roos: ik ging iets grafisch doen!

Zo kwam het Cibap in Zwolle op mijn pad. In mijn laatste jaar liep ik stage bij een erkend ontwerpbureau in Groningen, waar ik het klassieke vak van ontwerper leerde en een geweldige tijd had tussen getalenteerde ontwerpers. Ik kreeg de kans om te blijven als junior-ontwerper. Die periode was een rollercoasterrit. Die rit ontspoorde uiteindelijk in een faillissement. Een tekstschrijfster (thanks Annet!) drukte me toen het visitekaartje van Dizain onder mijn neus: dat ik René Blokzijl maar eens moest bellen. Zo sprong ik van een bak ellende op een leuke rijdende trein. Hier was het gelijk “bek op stuur”. Ik groeide van ontwerper door tot art-director en nu zijn we twaalfenhalf jaar verder.”

Je werkt nu dus al een tijdje als art-director bij Dizain.
Hoe ontstond jouw passie voor vormgeving?

“Ik was altijd aan het tekenen. Dat heb ik denk ik van mijn vader. Die kon je midden in de nacht wakker maken en vragen om een Volvo FH12 in tweepuntsperspectief te tekenen. Dat deed hij dan gewoon. Ook heb ik altijd een fascinatie gehad voor sciencefictionfilms. Het intrigeert me hoe concept-artists verhalen visueel maken. Hoe ze werelden creëren, omgevingen en personages tot leven brengen.

Toen ik mijn eerste tekentablet kocht was het hek van de dam. Ik keek uren naar tutorials en gaf mijn spaargeld uit aan dezelfde pennen en potloden als mijn helden (Feng Zhu, Syd Mead, Simon Stalenhag, Daniel Simon). Het was altijd wel een jongensdroom om mijn eigen ideeën en ontwerpen tot leven te laten komen. Dat doe ik nu als art-director eigenlijk ook. Ik maak ontwerpen voor opdrachtgevers, neem hen mee in the making of van een visual identity of campagne en laat vervolgens zien hoe dit op het witte doek – of een reclamezuil aan de A28 – wordt tentoongesteld. Er is dus eigenlijk niet zoveel veranderd sindsdien, behalve dat ik Assen heb verruild voor het prachtige Balloo.”

In mijn eigen illustraties komt art en artificial samen. Ik vind het leuk om te spelen met de relatie tussen mens en machine. Beelden van een alledaagse toekomst, vertrouwd en af en toe ongemakkelijk.

Welke campagne of welk concept kijk je met trots op terug?

“Op vele, maar als een merk humor heeft en luchtig is, ga ik daar enorm goed op. Bijvoorbeeld het werk voor TakeAware: het bedrijf in de duurzame disposables. Voor deze partij mochten we cart-blanche losgaan op de brand identity. Design met een tikkeltje humor. ‘Hapje voor stapje duurzamer’ werd de pay-off. Je hebt twee kampen: woordgrappen zijn de laagste vorm van humor en woordgrappen zijn te gek. Ik behoor tot kamp twee. ‘Vette bak met snacks’ of ‘ork ork ork dit is een biologisch afbreekbare vork,’ vind ik schitterend. Als je een tikkeltje humor in je werk weet te brengen, dan heb je goud in handen. Met ex-Dizainer Sietse Manning was dit de orde van de dag. De humor met hem was absurd inspirerend. Wij hadden een hele ‘intieme’ relatie, wat samenwerken betreft. Sietse, als je dit leest, bel me.”

Welke veranderingen heb jij in het werkveld gezien?

“Een heleboel. Ik begon natuurlijk als broekie en moest toen nog van alles leren. Dat heb ik vanuit de praktijk gedaan door heel veel te maken en me te omringen met hele getalenteerde mensen. Bij Dizain vond ik in het grafische en het ‘reclamische’ het beste van twee werelden waarin ik alle vrijheid voel. Ik vind het tof om iets moois te maken en in een pakkende boodschap te omhullen. Natuurlijk is er veel veranderd in de hulpmiddelen die wij hebben. Neem Artificial Intelligence, bijvoorbeeld. Met AI-toepassingen zoals ChatGPT, Midjourney en recentelijk Generative Fill in Photoshop verandert het vak razendsnel.

Voor mij is AI een intrigerend stuk gereedschap. Ik geloof (nog) niet dat zo’n tool een goed creatief concept kan bedenken; daar heb je echte creatieve mensen voor nodig. AI zie ik nu nog als assistent die jou, als specialist, kan inspireren. Toch blijft het een ethische discussie waar die input dan vandaan komt. Het doet me ook pijn om te zien dat juist in de wereld van illustratoren en concept-artists de harde klappen vallen. Ik ben benieuwd hoe dit zich in de toekomst gaat ontwikkelen.”

Ik zie jou vaak met een roze yoghurtbakje.
Wil je daar toevallig iets over kwijt?

“Mijn yoghurtbakje komt uit het kerstpakket van mijn vriendin. Die heb ik geconfisqueerd. Wat mij fascineert aan dit yoghurtbakje is dat het op de meest onlogische manier is ontworpen. Als je één deel verliest, kun je de rest wel vergeten. Echt een design clusterfuck van heb ik jou daar. De ontwerper van dit bakje dacht niet less is more, maar more is less. Een ontwrichtend bakje, dat is het. Daarom heb ik er ook wel weer bewondering voor. Het hoeft niet altijd logisch te zijn. Ik vind het fijn als dingen even niet meer gaan zoals ze moeten gaan. Mijn yoghurtbakje vat dat mooi samen. Ik herken mezelf er wel in.”

/imagine an image with an absurd setting where a yogurt cup takes center stage as the hero. The scene is a fantastical landscape with vibrant colors and surreal elements. The yogurt cup is portrayed as a confident character, standing tall or in action, exuding a sense of charm and adventure. Surround the hero yogurt cup with whimsical props and quirky details, like floating fruits, flying spoons, or talking cereal boxes. The background should be a kaleidoscope of imaginative elements, capturing attention and evoking a sense of fun and delight. The overall image should convey a playful and lighthearted tone, enticing viewers to embrace the joy of yogurt –iw .5